yaLnızLık ...

[tyler durden]

Herkes aynı şeyleri görüyor… Aslolanı görmeyince bakmayı unutuyor, bakmayınca körleşiyorsun... Duymak istediklerini duyamayınca sağırlaşıyorsun..

Duydukların ve gördüklerin anlamını yitiriyor..

yalnızlık en kalabalık yerlerden geçiyor..Hiç yalnız kalmamakta ve her gün kendine yeni bir kalabalık buluyor..

Bezen istiklal caddesinde yürümekte birçoklarıyla birlikte .. Onları görebiliyorum.. İşitebiliyorum.. Sıra dışı görünmekteler ve içlerinde sıradan istekler.. Hem mecaz, hem değil kalabalığın içinde yalnız yürümekteler..

El ele tutuşmuş bir çift görüyorum.. Akıllarından geçenler ellerini çoktan ayırmış...

Yaşlı bir amca bir bastona dayanmakta ve içinde bir huzursuzluk, huzur evine gitmekte..

Bir kaç arkadaş şakalaşarak yürüyorlar en yüksek kahkahayı atan hıçkırmadan ağlamakta…

Genç bir kız ağzında sigarası bir eliyle eteğini çekiştirmekte.. Bir anda telefonu çalıyor ve konuşmaya başlıyor.. Aslında hiç görüşmek istemediği birine “tamam canım birazdan ordayım, ben de çok özledim” diyor..

Çiçek pasajından geçiyorum.. Yine kalabalık yine şen şarkılar söylenmekte.. Herkes eşiyle dostuyla aynı masada kadeh kaldırıyor.. " Bir Yalnızlık Şarkısı" çalınıyor ve anason kokan ağızlar en detone sesleriyle bağırarak eşlik ediyor..

Kimse bir diğerine "yalnızlık içindeyim" diyemiyor öyle hissetse de.. Etrafındaki kalabalığa ayıp olur diye garip bir nezaket içinde..

Kayıtlara geçmiş bir yalnızlık değil kötü olan..

yalnızlık.. söylenemeyen, kabul edilemeyen ve gizliden yaşanan..