İStanbul Gibi...

[MetiN]

Bende olduğundan beri
Ne zaman aynaya baksam
Kendimi bulamıyorum
Gözlerimde gözlerini
dudaklarımda gülüşünü görüyorum.
Hep nefesini soluyorum
Tenimde bir ürperti beliriyor
Koca şehir susuyor
Sadece sesin çınlıyor kulaklarımda
Bakabildiğim kadar ileride,
Dokunabildiğimce yakınsın
ama hasret kalıyorum bebek yüzlüm gülüşüne.
İstanbul gibi bakıyorsun bana
Gizemli ve buğulu.
Hem içinde olup hem yalnız yaşamak
Ne kadar zor geliyor.
Hayat kavgasını sürdürüyor sevdam
Aşk can çekişiyor gecelerimde.
Tenine susuyorum.
Marmara'nın derinliklerinde, Yeditepe çalıyor sanki seni benden
Yavaş yavaş tüketiyor.
Gökyüzüne yıldızlarla tutunan
pençesini çıkarıyorum karanlığın,
Pencereden yatağına süzülen ay ışığı olmak,
yüzünü sürdüğün yastık olup
Düşlerine avuç açmak için
Bedeninde serilmeliyim gece gibi.
Meleklerin uyurken bıraktığı
gülüşü seyretmeliyim başucunda...
Kirpikten bulutlarını arala artık,
Güneş gözlerinde kapalı kalmasın,
Uyan!
Dünya güneşe, ben sana kavuşayım..
Seni seviyorum Eylül bakışlım...