Erkek erkeğe kravat alır mı? Ali Sami Alkış

[HandaN]

Kaya Çilingiroğlu benim çalıştığım gazetede spor yazarı olunca ‘15 gün izne çıkıyorum. Geldiğimde bu adamı görürsem, istifa ederim’ dedim. Patron izin vermedi. Neye mi?


Kaya Çilingiroğlu ‘cool’ tavırlı, halk arasında ‘gıcık’ denilen tiplerden bir görüntü sergiliyor. Ama yakınlaştıkça, sıcakkanlı özelliklerini sergilemede hiçbir sorun yaşamadığını hemen anlıyorsunuz.

Ben onunla Lig TV’de birlikte program yaptım. Aramızda Oğuz Tongsir ve Bülent Tulun da vardı. Onun ironik, espritüel, cana yakın tavırlarına tanık oldum.

Program başlamadan bir saat önce Lig TV’nin kafesinde buluşur, yayın saatine kadar çok hoş bir sohbete dalardık. O buluşmaları iple çekerdim.

Yine öyle bir buluşmada, Kaya Çilingiroğlu yanıma yaklaştı ‘Sami sana bir kravat hediye etmek istiyordum. Fakat uygun olur mu diye endişelendim. Getirmekten vazgeçtim’ dedi. Sonra sordu: ‘Getirseydim alır mıydın?’

‘Niye almayayım. Mutlu olurdum.’

Karadeniz çocuğu ya, bir delikanlının bir erkeğe durup dururken kravat almasını garip karşılıyor gibiydi. Sorun olmadığını söyledim ama kravat gelmedi. Çünkü canlı yayın sırasındaki talihsiz bir tartışmamız yüzünden iş büyüdü ve yollarımız ayrıldı.

* * *

Onunla, yıllar önce de bir tatsızlık yaşamıştık. Zaman, 80’li yılların sonlarına doğru geliyordu. Kaya Çilingiroğlu, en çılgın günlerini yaşıyordu. Ele-avuca sığmıyor, sürekli olarak olayların içinde yer alıyordu. Bir defasında bir magazin muhabirini çok fena dövmüş, adam üç ay komada kalmıştı. İşte bu olaydan altı ay sonra onu çalıştığım gazetenin spor servisinde görmüştüm. Gazeteciyi yok yere komaya soktuğu için, ona karşı tavırlıydım. Hiç konuşmadım. Ama akşama kadar gazetede kalınca, arkadaşlara ‘Bu ne iş’ dedim. ‘Bilmiyor musun, Kaya spor yazarı oldu. Bizde çalışmaya başladı’ diye yanıt verdiler.

Kan beynime çıktı. Doğruca Spor Müdürü Turgut Koloğlugil’in odasına daldım, ‘Doğru mu?’ diye sordum, ‘Evet’ dedi. ‘Şu andan itibaren 15 gün izne çıkıyorum. Geldiğimde bu adamı hala bu serviste görürsem, istifa mektubum avucuna gelir’ dedim. Çektim gittim.

Gazetenin Personel Müdürü Erem Ertekin, spor servisiyle içli dışlı olmuş, çok sevdiğimiz yakın bir dostumuz, sırdaşımızdı. Biraz sakinleşmek için odasına gittim. Durumu anlattım. ‘Eyvah ne yaptın?’ dedi.

‘Kaya’nın babası Kaya Çilingiroğlu patron Mehmet Ali Yılmaz’ın ablasının ameliyatını yaptı. Patronun ona bir can borcu var. Seni mi tutar, oğlunu mu tutar?’ diye sordu.

Haklıydı! Ama ok yaydan çıkmıştı bir kere. ‘Affedersiniz, bir yanlışlık oldu. Geri döndüm’ mü demeliyim? Gayet tabii ki eve gittim.

Üç gün sonra, gazeteden inanılmaz bir telefon geldi. ‘Kaya artık bizim serviste değil. Seni bekliyoruz’ dediler. Gerçekten de, Kaya bir daha bizim servise hiç uğramadı. Fakat patron ona maaşını vermiş. Orası beni ilgilendirmez. Parasını dansöze de verir, sokağa da saçar... Ama Mehmet Ali Yılmaz, ona rağmen beni harcamadı. Ablasını hayata döndüren ameliyatıyla babasına bir can borcu olduğu halde, ‘Giderim’ diye gazeteciye ‘Git’ demedi. Önemli olan bu!

Ama artık meslek değişti, kurallar değişti, etik değişti. Kavgalar boşa gitti, kale düştü. Spor yazarlığı, artık spor yazarlarının değil. Azınlıktayız.

[kuzey]

son sözü çok doğru spor yazarlığı spor yazarlarının değil ama kardeşim sende bir tuhafsın yani bir programda ahmet çakar ve turgay şereninde olduğu bir programda ettiğin saçma bir söze turgay şerenin verdiği cevap hala gözlerimin önünde yerlere yatmıştım ahmet çakarda hemen anlamış kıs kıs gülüyordu