yalnızlık bir lükstür, mahrumiyet değil.

[tyler durden]

Yalnızlığı bir hata, bir suç, bir mahrumiyet gibi tanımlayıp yalnız kalmak isteyen, yalnızlığı tercih eden bireyleri şaşkınlık, hayret hatta öfkeyle karsilayan arkadaşlarının, çevresinin tepkisine rağmen, insan evladı için yalnızlık, yaşamak için mecbur olduğu kalabalıklardan kaçabildiği keyifli anlardır.

Ve elbette zor bulabildiği, her istediğinde elinin altında olmayan bir lükstür.

İş yaşamının kalabalığından, gürültüsünden kaçıp kendinizi evinize attığınızda yaşadığınız huzuru hatırlayın. Beğendiğiniz müziği açıp kimsenin rahatsız olacağı endişesini taşımadan dinleyebildiğiniz keyifli anlarınızda kalabalıkların sizden çok uzakta olduğunu bir anımsayın.

Sokaklara çıkıp kalabalıklara karışmak zorunda olan insanların kulaklarına taktıkları müzik çalarları gözünüzün önüne getirin. Kendilerini çevreden, insanlardan soyutlayıp, yalnız kalmaya çalışan insanlar değiller mi bunlar?

Kalabalık güzel bir şey olsaydı, herkes evinin kapısını sonuna kadar açardı, emin olun.

Dünyadan biraz uzaklaşmak istediğiniz oldu mu hiç, bir hatırlayın. Kimseye nereye gittiğinizi söylemeden uzaklaşabildiniz mi gezegenden? Habersizce yok olsanız, telefonlar açıp kriz geçirecek sevgililer, sizi arayan iş arkadaşları, hatta gittiğiniz yerde kim olduğunuzu soracak yabancılar. İstediğinizde yalnız kalamayacağınızın garantisidir hepsi.

O zaman, yalnızlık bir lükstür, mahrumiyet değil.