Hayatımda olmasan da, yalnız uzaktaki varlığının düşüncesiyle..

[MetiN]

Hep bir yanim yarimlik hep senden uzaktalik hayattaki tek 'kimse'mden yoksunluk, yani kimsesizlikti.
Sadece sana sarilarak uyudugumda nefes alabiliyordum.
Beni kollarina aldiginda, yüzümü masumiyetinin yurduna, o kimsesiz boynuna dayadigimda kokunu kalbimle soludugumda... Uykun benim
cennetimdi.
Çünkü cennet sadece ikimizin olabildigi yerdi benim için.
Uykunda sadece ikimiz vardik. Askima dar gelen sevgi sözcüklerine
ihtiyacim yoktu orada. Sana sevgimi anlatmaya, ispat etmeye
ihtiyacim yoktu artik.
Seni yollarca, sehirlerce uzagindan sevdim. Seni kelimelerce,
siirlerce yakinindan sevdim. Seni dünya üzerinde sanki ilk kez benim
için kalemi eline alip da yazdigin mektuplarca sevdim.
Sensiz geçen gecelerde yüregimde biriken kiskançligin, öfkenin kirginligin ve hasretin hummali karanligi, sana kavustugum anlarda sevinçten çildirmanin esiginde tarifsiz bir hazza dönüsürdü... Sana yeniden dokunmak sanki bulutlara öpücükler kondurmak gibiydi...
Huzurla huzursuzluk hasret ve kavusma, ask ve öfke, merhamet ve acimasizlikkirginlik ve bagislama her sey ama her sey
sevgimizin taskin sularinda birbirine karisirdi.
Iki kalbin bir ömre sigdirabilecegi
tüm duygulari biz o kisacik anlarda soluk soluga yasardik...
Hala seninle geçirecegim anlarin telasiyla tüketir gibi yasiyorum sensiz geçen günlerimi.
Yillar geçti, hala seni görecek olmanin
kalp çarpintilariyla, yalniz senin için giyiniyorum en güzel giysilerimi.
Sen güzel bulasin diye geçiyorum aynalarin karsisina.
Seninle geçen zaman bir daha tekrari olmayan dogaçlama bir melodi gibi benim için... Sanki birlikte yazilmis kaderimizin
sayili dakikalarindan an çaliyorum.
Öylece karsinda oturup seni seyretmeyisana yemek hazirlamayi, seninle sohbet etmeyidostlarini agirlamayi, seninle birlikte uyumayi, yani paylastigimiz ne varsa
hepsini bir daha asla okuyamayacagim bir siiri
kelime kelime içime sindirir gibi soluk soluga hissederek yasiyorum...