sayıklamalar

[tyler durden]

bir kadeh kırmızı şarabı oturup dinlediniz mi sizler hiç? karşınıza koyup tüm koyuluğuna gözlerinizi dikerek duymaya çalıştınız mı o güzeller güzeli fısıltılarını?
duyamadınız değil mi?..
herkese dökülmez çünkü. herkese yaşatmaz bu keyifi...
ne çok sevdalar geçti... ne çok gel-gitler yaşandı...
bu yakada çok krizler atlatıldı... bu yakada çok omuzlara sarılıp ağlama-inleme soslu sevgi dolu, kırgınlık dolu pizzalar yendi bitirildi... her diliminde göz yaşardı...
üstelik... ilk dilimden sonraki dilimlerde nelerle karşılaşacağını bile bile...

[tyler durden]

insan bile bile nefesini kesebilir mi?
söküp atabilir mi?
hızına yetişemiyorken atışlarının... doyamıyorken yaşamaya... sırf "yarın"ın gerçekleri sağolsun diye dönüp gidebilir mi?
bu kadar cesur yaratıklar mıyız biz?
elle sayılacak kadar değil miydi o yaratıklar... ben?
yapamam...

insan bile bile gidebilir mi...
tebessümü köşede bırakıp inebilir mi iki kişilik yolculuktan istifa verebilir mi...

insan bile bile öldürebilir mi...
kahkahalar atan turuncu yumiyumları... iki elinin avuçlarının arasına alıp sevdiği. kelimelere sığdıramadığı. anlatamadığı kimselere. böylesi bir sevdadan geçip gidebilir mi... öldürebilir mi insan..
olmamışcasına devam edebilir mi yoluna. yaşamamışcasına...

aklına gelmeyecek mi...
içine düşmeyecek mi...
yoldan geçerken tesadüfler boğmayacak mı nefesini...
kaldırımda dururken şehir hatırlatmayacak mı...

bu kalp sevmiş adını kazımışsa en derinine...
nereye söküp atsan...
yine de onun için atmaya devam etmeyecek mi...
ve yorulduğunda...
ölmeden.. çürümeden.. gitmeden "iyi"den... son sözü yine "o" olmayacak mı...

tüm olumsuz bilinenlerle... tüm dayanılamaz bilinenlerin dansı mı bu...
nedir?
şehir neyi okur neyi izler???

nedir çocuk senin derdin??

[tyler durden]

iftar sofrasında rakı bi hayat yaşıyorum ben amca...
sancılı geçiyor burda geceler
rüya müya görürdük eskiden,
şimdiler de o da yok biliyo musun?
sek uyuyorum, susuz uyanıyorum...
aşk diye bişey varmış sizin zamanınızda; anlatırlardı
kıyısından şöyle bi ayağımı soktuğumu biliyorum...
siz yaşar ama gösteremezmişsiniz, ayıpmış o devirde!
şimdilerde herkes her bişeyini gösteriyor amca, ama ortada aşk yok!
yok, yeğenin değilim amca, sözün gelişi amca diyorum
sizin zamanınızda insanlar insanmış,
sevdalar demli olurmuş, gözler kara yürekler mangalmış...
...
bilemedin mi beni amca?
ben de seni bilemedim
zaten bilsek birbirimizi benim sana anlatmama gerek kalmaz
hem sen "ne anlatıyo bu?" diye bakmazsın yüzüme,
hem de ben sen sağır değilmişsin de beni hakkaten dinliyomuşsun taklidi yapmaktan kurtulurum...

[tyler durden]

Susmalarımın engin denizlerinde,
Kuracağım sesli cümlelerimden çok daha anlamlıydın sen.
Bu yüzden kimin bulduğunu bile bilmediğim,
Ne idüğü belirsiz kelimelere sığdırmaya çalışmadım seni.
Kıyamadım...
Öyle bir sendin ki, sessizliğe sığınışım hep bundan...
Sessizlik: Sen
Anlarmısın?
Anlamalısın...
Canımsın...

[tyler durden]

Gel,
Bir çayın deminde demleyelim acımızı
Gözyaşımız ortak olsun yüzümüze
Bir melodi de biz çalalım geceye.

Oturmayalım hiç,
Susmayalım da.
Haykırışlar da olmasın umarsız
Toprak bir yol üzerinde yürürken
Bir adım da dün için atalım.
Hüzne inat, acıya nispet
Bir adım da mutluluk için atalım.

Gözlerimizde derin çizgiler
Yüreklerimizde izler...
İnadına gülücükler saçalım yıldızlara
Bir tutam da kuşlara serpelim
Yeşeren türküler çığırsınlar umutla.

Düne inat, birikmiş acılara nispet
Bir gece çıkıp gel apansız
Uzat yorgun ellerini bana
Çıkalım dağ eteklerine usulca
Düne inat, acılara nispet
Bir çay deminde demlenip
Hiç yaşanmamış aşkımızı yudumlayalım.

Çık gel apansız bir gece
Dilinde benim adım olsun hece hece.
Dilinde aşk
hece hece
gel yeterki sen gel...

[tyler durden]

Figüranlık yapılan hayat, bedenleri kullanıyor. Kullananı değil, kullandığını; bir türlü sahip olamadığını seviyorum. Her görüntü her sesten, farklıları yazıyorum; oysa tanıştıkça, yan cebine atan sizler, bir garip diye iliştirdiniz, göbek adımı. Her kadehte, kendinizden uzaklaşırken, ben kendimi bulup; her kadehte isim isim, bahşiş bıraktım. Herkes beden isimlerini ezberlerken; ben isimleri unutarak yaşıyorum..

[tyler durden]

Kapıları kapattım, içeride mi dışarıda mı olduğumu bilmeden hem de.. Herşeyden elimi ayağımı çektiğim bu anlarda, anahtarlarımı kendimden de kaybettim. Fazla sevinmesen iyi olur hayat.. sadece senden dinleniyorum..
Hayat!
sen ne zor bir oyunsun böyle be! Birazcık güzellik gösteriyosun bu zavallıya, gözlerim kapanıyor hatta. Hani nasıl yoksul çocuk, bedava pamuk şekerine iştahla sarılır; öyle işte… sonra da tüm hevesimi ezip, ağzımın suyunu siliyorsun, canımı acıta acıta.. Gerisi zaten bilindik, hatta bir ismin de var; hayatın gidişi diye… Var gücünle ez, senden daha büyük olamam ama yine devam ederim yoluma..

[tyler durden]

keşkelerim oldu daha önce. artık böyle yaşamıyorum ama.. herşey içimden geldiği gibi, bu yüzden pişmanlıkta duymuyorum artık.. kendimi seviyorum. hayatın bana getirdiği herşeyi olduğu gibi ve sevgiyle kabul ediyorum. seni de...

gitmek isteyenleri de sevgiyle uğurluyorum her defasında ve her maceralarında iyi dilekler gönderiyorum onlara.. sana da..

sadece arada kalmışlığı tercih etmiyorum ben. hayatta herşeyin mümkün olduğunu biliyorum. kararsızlığın mide ağrısı yarattığını da...

[tyler durden]

Paylaşmanın asaletini hiçbir zaman bencilliğinin çirkinliğine tercih etme...
Ve öyle bir arkadaş seçki, sen onun için ölümü düşündüğünde, O senin için çoktan ölmüş olsun...

[tyler durden]

yeni yetme alışkanlıklar edindim...
yeni yeni hisler betimledim kendime cümlelerden öte yalın ve yalnız... adı aşk olan iklimlerden geçtim sustum ve konuşmadım... Susmak istemediğim için sessiz kalmadım konuşmanın kifayetsiz kaldığı zamanlara şahit olduğum için sustum...
içime aktı bütün yalan, dolan, acı hikayelerin acı tadı ve ben damağıma bırakılan tadın gölgesinde hep yeniden yeni yetme bir gelecek için düşledim...