Hayvansal Kökenli Doğal Lifler

HAYVANSAL KÖKENLİ DOĞAL LİFLER

Hayvansal lifler, bir yılda üretilen tekstil liflerinin toplam ağırlığının % 7’sinden daha azını oluşturur. Böylece, miktar olarak hayvansal lifler dünyadaki lif kaynaklarının küçük bir kısmını simgeler. Fakat hayvansal lifler; tekstil ticaretinde daha önemli bir rol oynar.
Yün ve Saç Lifleri

Yün; koyunu kaplayan lif, bu hayvansal liflerin en önemlisidir ve koyun kırpma; şimdilerde dünyanın çoğu yerinde, aşırı derecede önemli bir aktivitedir. Yün; hayvansal liflerin dünyadaki toplam üretiminin % 90’nından fazlasını oluşturur.
Her ne kadar yün hayvansal lif sanayinde önemli bir rol oynasa da; lif ticaretinde, ticari öneme sahip olan lifler bir numaradır. Tekstil sanayisinde saç lifleri gibi yün kaplama bütün hayvanları anlatmak için alışılmış bir yöntemdir. Yün dönemi, koyunun kaplamasıyla sınırlandırılır. Bu terminoloji bazı düzensizliklere yol açar. Dış deriden şekillenen uzun kaba lifler saç diye adlandırılır, alttaki derinin ince, kısa liflerine de yün denir. Koyunun yününden başka hiçbir şey ifade edilmediğinde, hayvanın isminden yün dönemi olduğunu nitelendirmek için tercih edilebilir bu yöntem.
Saç lifleri, kimyasal olarak yün ile alakalıdır, onların hepsi keratindir. Fakat fiziksel karakter olarak yünden birbirlerinden farklıdırlar. Uzunlukları, incelikleri, iç yapıları ve biçimleri farklıdır.
Saç liflerinin çoğu, tekstil ticaretinde yüksek kalitedeki yapımlarda kullanılır. Uzmanlaştırılmış, tekstilde kullanılmayan lifler örneğin; at saçı; vatka veya dolgu maddelerinde kullanılır, deve tüyü; diş fırçalarında, tavşan tüyü ise keçe üretiminde kullanılır.
İPEK

Bu lif, kendi kozasını yapan ipek böceği tarafından eğirilir, sürekli-filament olan önemli doğal bir liftir. Üretilen yün miktarı, toplam lif üretiminin % 0,25 kadar az bir miktarıdır. Fakat, ipek her zaman kaliteli bir lif gibi özel bir pozisyonda tutulur ve diğer liflerle karşılaştırıldığında onlara göre daha yüksek fiyattadır.

Yün

Her ne kadar dokuma ve eğirme işlemlerinde ilk olarak sebze lifleri kullanılsa da, kürk ve deri biçimindeki hayvansal lifler de, ilkel adamların kullandığı ilk zamanlardaki kıyafetlerin yapımında şüphesiz kullanılmıştır. Fakat koyun derisi üzerindeki saçların kesilebildiği, hangi aşamada keşfedildi, iplik haline getirildi ve elbise dokundu. Bunu kimse bilmiyor. 7. yy’da İsrailliler tarafından yün eşyaların satıldığını biliyoruz ve İngiltere’ye tenekeyle yünü temas etmek için gemiye onları gönderiyorlardı.
Britanya böylece, elbise imalatı için diğer ülkelere yün ihracat eden ilk ülke haline geldi. Ufak, siyah yüzlü ve boynuzlu vahşi koyunlar yün kaynaklıdırlar. Onlar kısa iç deriyle, uzun dış deri yününü taşırlar.
Evcilleştirilmiş koyun; M.Ö. 6. ve 7. yy boyunca şehri istila eden Ketlik kabilesiyle birlikte Britanya’ya geldi.
Romalılar Winchester’de, ipekle karşılaştırılabilen incelikte yün satan bir fabrika inşa ettiler. Roma kuralları altında sanayi gelişti, fakat M.S. 4. ve 5. yy’da gelen Sexonlar yün ticaretine bir son koydu ve fabrikaları yıktılar.
1066’dan sonra William the Conqueror taze koyun malzemeleri getirdi ve Britanya’nın yün sanayisi kuruldu. İlk dokuyucu esnaflar 1080’de kuruldu. Bu sanayi zamanı Bristol ve Exeter’de merkez haline geldi ve 1111’de 1. Henry bir yün sanayisi inşa etti.
13. yy’da, diğer ünlü bir isim yün sanayisince tanıdık hale geldi. Bu Norveç yakınındaki Worsteod şehriydi. Şu an bildiğimiz kamgarn iplik bu şehirden ismini almıştır. Fakat bundan sonra yün ticaretinin merkezi Flanders’e taşındı.
Flemish esnaflarının yün dokuma sanatındaki uzmanlıkları kabul edildi. Ham yün gemiyle Flonders’e gönderiliyordu, elbiseler yapıldı ve Perakende satış için İngiltere7ye gönderildi.
1331’de 3. Edward Flemish dokumacılarını Britanya’ya davet etti. Uzman esnaf adamlarının çoğu geldi ve Norwich bölgesine yerleşti. Bu sırada Britanya ticareti gelişti ve sonuç olarak sanayide lider haline geldi, bu durum bugün için hala geçerlidir.

Yün Minder

1350’de yün, Britanya’nın ekonomisinin önemli bir parçası haline geldiği sıralarda, 3. Edward, Lord Chancellar’a bir yün mindere oturmasını emretti, yün minder hala oradadır.
Yün gelişimini teşvik eden sanayi Karadeniz’den geldi. Ciddi bir eksiklikle yüzleşen işçiler, çiftçiler uzun çobanlara sahip değillerdi, yağı işlemiyorlardı ve koyun yetiştirmeye geri döndüler. Britanya’nın koyun kirliliği, en önemli sanayimiz haline gelen yün üretilinceye kadar arttı. 1454’te Parliament bu krallığın bütün parçalarının içerisindeki elbiselerin yapımının en büyük uğraş olduğunu ve burada fakir halkın yaşadığını bildirdi.
Elizabet devri süresince, Britanya ihracatlarının % 80’i yün eşyaydı. Her çaba ev alışverişlerinde yün kullanımını artırmak içindi. Örme çoraplar, dokuma maddesinden dikilen eski çorapların yerini doldurmaya başladı. Yedi yaşın üstündeki herkesin bir yün şapka giyileceği emredildi. Onun çabaları yün kullanımını artırmak içindi. Elizabet’in yerini 2. Charles devam ettirdi. Onun konusu yün şapka giymek değildi, o bütün kadınların fanila giymesi için ısrar etti. Diğer bir emir ise; bütün cesetlerin yün kefen içinde gömülmesiydi. Bu kanun 18. yy’a kadar kaldı.
Britanya yün sanayisini kurmak için yapılan bu sürekli ve azimli çabalar, koyun yetiştirmedeki uygun bir ilgiyle desteklenir. 1725’te doğan Robert Bakewell Britanya koyununun ana yetiştiricisi haline geldi. Bize koyun yetiştirmeciliği hakkında bilgi veren seçme metotları geliştirdi. 18. yy’dan sonra Bake-well’in Leicestershire’leri dünya çapında bilindi. Bu sırada horg reoves, Cronyiton, Arkwright ve Kay’in buluşları, tekstil sanayisinde devirlerini başlattı. Yün, pamuk gibi mutfak ve fabrikalarda da kullanılmaya başlandı.
18. yy’ın sonlarında; ilk zamanlarda kopyalamadan aciz olan yerel çiftçiler yün imalatında bir hızlanma yaptılar. Çalışan fabrikaları korumak için imalatçılara onların ihtiyaçları olan ham yünün fazlasını başka yerlerden almalarını önlemek için karşı konuluyordu. İspanya ve Almanya bu zararın yapılmasına yardım etti.
19. yy’ın sonuna kadar, Yorkshire, derece derece Britanya’daki tüvitleri ve özel dokumaları sağlayan diğer bölgelerle, dünyanın yün ticaretinin merkezi haline geldi. Çok başarılı olan Britanya sanayisi, dünyanın en büyük tekstil imalatı haline geldi. Ham yünü geliştirmek için imalatçılar eski elbise ve paçavralardan yün kullanımını tekrar getirmeye başladılar. Bu kaynaklardan lifler; fakir sınıflara da ulaşabilmesi için ucuz fiyata eğiriliyor ve elbise dokunuyordu. Böylece yün için talep arttı.
Daha önce bu kadar canlı ve gelişmiş olmayan Empire krallığıyla birlikte, Viktorya’nın krallığı bir barış ve bolluk devriydi. Doymak bilmez Yorkshire fabrikalar Dominion’ların büyük yeni yün üretim sanayileri tarafından bıktırılmaya başladı. Her yıl Britanya fabrikalarına gönderilen binlerce ton yünü sağlayan koyun Kuzey Afrika’nın geniş ovalarında, Avustralya ve Yeni Zellanda7da çoğaltıldı.
Bu Dominion grupları, ünlü merinos koyununun ana üretimi içindeydi. Merinos ürünleri bütün yünlerin en yumuşağı ve en incesidir. 1787’de çeşitli merinos koçları ve 36 dişi koyun 3. George’a satıldı, fakat Britanya’nın nemli ikliminden dolayı başarılı olunamadı.

Kuzey Afrika

Dominion’ların hikayesi farklıydı. 2 koç ve 4 dişi koyun 1789 yılında, büyük dominion gruplarının özü haline gelen Hollanda hükümetine, İspanya kralı tarafından sunuldu. Kuzey Afrika’nın sıcak ikliminde gelişen bu merinoslar Hollanda –Doğu Hindistan şirketinin yöneticisi olan Colonel Garden tarafından yetiştirildi. 19. yy boyunca Kuzey Afrika sömürgeciliği, koyun kümelerinin gelişimi için taze meraları araştıran çiftçiler tarafından oluşturuldu.
1888’de Cope kolonisi yalnızca 10 milyon koyuna sahipti, 1927’de Kuzey Afrika grupları 44 milyona ulaştı. 1930’larda kuraklık ve piyasadaki durgunluk nedeniyle bu sayılar azaldı. Fakat Kuzey Afrika; gruplarını tekrar oluşturdu ve inceliği, yumuşaklığı dikkate alınan bir yün üretti.
Avustralya

Avustralya’da benzer olarak, yün üretimi ülkenin ekonomisinde önemli bir faktör haline geldi. 134 milyondan daha fazla koyun Avustralya ovalarında otlatılır, bu koyunlar Colonel Gordon tarafından 1735’te satılan 26 dişi koyun ve koçların soyundan gelir. Koyun sayısı arttığı zaman, yün verimi de buna bağlı olarak artar.
Yeni Zellanda

İklim olarak daha çok Britanya’ya benzeyen Yeni Zelanda, koyun çiftçiliğinde 3. büyük ülkedir. Koyun, kuzu eti ve koyun eti için daha büyük bir kapsamda yetiştirilir. Soğuk depolama 1882’de gelişti, Yeni Zellanda’nın et ticaretinin hızlıca gelişmesi için yollar asfaltlandı. Fakat Yeni Zelanda sadece et ile ilgili değildir. koyun yetiştirmeciliğinin 2 amacı vardır. 1. et, 2. melez yün üretmektir. 60 milyondan fazla koyunla, Yeni Zelanda önemli bir yün üreticisidir.
Ham Yünün Dünyadaki Üretimi

Yün pamuğa göre daha pahalı bir liftir. Hayvan; üretiminde 2. bir basamak gerektirir. Fakat kaliteli bir liftir. İnsanların yaşama standartları geliştikçe, yün için talep artar.
Uzak Doğu ülkelerinde bile, Çin, Japon gibi, pamuk devri kapanmıştı, yün için istek artıyordu. Yün yüksek fiyatta olmasına rağmen, yararlarından dolayı her zaman satacaktır. Bugün bile, bazı şehirlerdeki yün tüketimi şaşırtıcıdır. Yeni Zelanda yılda 2,5 kg’e ulaşan bir tüketime sahiptir ve daha başarılı olan Avrupa ülkeleri ise 0,9 – 2,7 kg arasında bir tüketime sahiptir. Fakat diğer Avrupa ülkeleri için, Polonya gibi, bu miktarın çeyreğinden daha azdır tüketimleri.
Yün pazarları sınırlı sayıda değildir. sadece bir şey sınırlandırır onun kullanımını. Bu da onun sınırlı üretimidir. Yün eşsiz bir özellikleri bakımından oldukça değerli ve farklı bir liftir. Ayrıca diğer liflere oranla daha pahalıdır.

İYİLEŞTİRİLMİŞ YÜN

Her yıl Dünya çapındaki mevcut ham yün 27.000 milyon kg’e ulaşır. Sayımdan sonra bu saf yünün miktarı 1500 kg’a indirilebilir. Bu yün miktarı dünyanın üretimini karşılamakta yetersiz kalır ve iplik, kumaşların yapımında kullanılan yün miktarı artırılır. İyileştirilmiş yünler genellikle koyun postu yünüyle karıştırılır, orta ve yüksek kalitedeki eşyalar için kullanılır. Bazen, kumaşlar pamuk çözgüsüyle ve bir iyileştirilmiş yün atkısıyla dokunur.
Recavered yün için kullanılan çaputlar ve artık kumaşlar; tel dişlerle kaplı silindirlerin arasındaki lifleri açmaya başlamadan önce ayıklanır ve yağlanır.
İyileştirilmiş yünün 3 ana çeşidi vardır:
Shoody: Yapımsüresince aşırı derecede öğütülmeyen kumaşlardan oluşan bir yündür. Tüvitler gibi elbiseler, örülmüş eşyalar ve kamgarnlar shoody araçlarının büyük bir kısmını sağlar. İpliklerdeki yün lifler; onlara bir keçe görünümü vermek için bile bile matlaştırılmaz ve çok az bir zararla ayrı ayrı teaze edilebilir.
Extcact: pamuk ve yünle birleşmiş bir kumaştan oluşur. Pamuk, hidroklarikasit veya sulandırılmış sülfirik asit ile kumaşların işlem görmesi ile kaldırılır ve yün kalır geriye.
Genelde, iyileştirilmiş yünler, koyun postu yünleriyle karşılaştırıldığında kalite olarak farklıdır. Çaput bileme adıyla anılan; yüzey ölçülerini kaldırmak ve lif kopmasına ve yüzey pullarının kaldırılmasına meyilli olan liflerin teozingi için kullanılır testereleme yöntemleri. Kısa uzunluktaki liflerle birlikte yüzey ve diğer zararlar bir dayanıklılık eksikliği yaratır ve iyileştirilmiş yünün yüksek bir kapasiteyle kumaşlarda fakir bir dokunuşa sebep olur. koyun yünü kadar iyi giyilmeyen, düşük derecedeki iyileştirilmiş yün kumaşlarından elbiseler yapıldı ve biçimlerini kaybetmeye meyilli oldular. Bundan başka iyileştirilmiş yünler zengin renklerle boyanmaz. O nedenle bu yünlü kumaşlar donuk bir renk tonundadır.
Bütün Yünler ve Virgin Yünler

Bir kumaş veya kıyafet olarak sınıflandırılan bütün yün zorunlu olarak kürk yününden yapılmaz, o iyileştirilmiş yün içerebilir. Woolmark virgin yünler gibi yeni yün maddelerini isimlendirir ve bir kumaşın yeni yünlerden yapıldığını garanti eder.

Üretim ve İşleme

İlkel adam evcilleştirmek için koyunları seçtiği zaman elbise ihtiyaçları onu yönetiyordu. O, bir insanın kullanabileceği uygun bir ölçüde bir deri sağlayan bir hayvan istedi. Aynı zamanda, yumuşak ve rahat bir kürk geliştiren bir yaratık istedi. Koyun, oldukça açık bir seçenekti.
Yeni koyunların ataları; 2 esas seçenekte sunulan lif tabakalarını yetiştirdi. Yapağının dışında; dış tabakayı koruyan uzun, kaba saçlar vardı. Bu saçlar, her baharda saçılırdı. Koyun, daha ince olan bir alt tabakayı geliştirdi. Bu içteki tabaka, battaniye gibi hayvanı soğuktan korur. Bu yalıtım tabakası bize yün olacak bildiğimiz tekstil lifini verir.
Yeni koyunlar; büyük bir oranda yün sağlaması için yetiştirilirdi. Koyun ilk olarak yapağısındaki dış tabakayı kaplayan, bir yün kaynağı olarak kullanılırdı. Bazı hayvan yetiştiricileri, yüksek orandaki kaba saç liflerini alıkoyar. Bu lifler bazen oldukça beyazdırlar ve ışık geçirmezler. İnce yünlü olanlarda genelde yetiştiricilik azdır.
Koyun türlerinden en önemlisi olan merinos koyun, bir yün kaynağı gibi kullanıldı, merinos koyun tamamen dış tabakaya sahiptir. Çok uzun süre tüylerini dökmez ve yünleri kesilmezse, yün her yıl yetişmeye devam edecektir.
Yün Kalitesi

Merinos Yün: Şimdilerde ülkelerin çoğunda, yün için koyun yetiştirmek önemli bir sanayidir ve farklı yünlerin kalitesi de farklıdır. Merinos koyun; Güney Amerika, Güney Afrika ve Avustralya’da ince yumuşak bir yün üretir. Bu ülkelerde çok büyük merinos sürüleri yetiştirilir.
Avustralya

Merinos yünün kalitesi, çevre şartlarına dayanır ve ayrıca koyunun kalıtsal karakterlerine. Port Philip yünü Avustralya liflerinin en incesi sayılır ve yüksek kalitedeki yün ve kamgarn kumaşları yapmak için kullanılır. Sydney ve Adeloide yünleri Port philip kadar kaliteli değildir, onlar daha sarı bir renk tonundadır. Tosmonion yünü 1. sınıf kalitededir ve güzel bir beyazlıktadır

Güney Amerika

Bu yünler genelde, Avustralya ve Güney Afrika kadar iyi bir kalitede değildir. güney Amerika yünlerinin çoğu, bu kıtadaki imalatçılar tarafından kullanılır. Güney Amerika7daki en kaliteli yünler montesides, Bueros Aires’den gelir. Melez koyunlardan gelen Punta Arenos yünleri büyük hacimli bir yündür ve çoğunlukla trikotaj yapmakta kullanılır.
Avrupa

Almanya, Fransa, İspanya ve Diğer Avrupa şehirlerinde ve UsS.’de merinos yetiştirilir ve sık sık yüksek bir kalitede yün sağlar. Örneğin Saxony ve Silesion merinos yünleri dünyadaki en ince yün olma ününe sahiptir. French Rombovillet yüksek kalitedeki yünü ile ünlüdür.
Melez Yün

Melez yün Britanya’ya L. George tarafından ithal edildi. Diğer bazı şehirlerde yetiştirilen diğer koyunlarla merinos koyununu çaprazlamak oldukça başarılıydı, et ve yün üreticileri gibi, çaprazlama yetiştiriciliğinin önemi ortaya çıkmıştır. Örneğin Yeni Zelanda koyun sayısının bölgelerinde, koyun eti ve yünü sağlamak için çaprazlamalar temel alınmıştır. Avustralya ve Güney Amerika da melez koyunlardan üretilen bir sürü yün ihracat eder.
Britanya Yünü

Britanya yünleri 4 ana türde sınıflandırılır. Lustre, demi lustre, down and movntoin yünleri olmak üzere.
Lustre Yün: Parlak yünler Lincoln, Romney Morsh, Cotswold ve Leicester koyunlarından elde edilir. 30,5 cm uzunluktadır, parlak sistorlar ve parlak elbise kumaşlarında kullanılır.
Demi – lustre Yün: Yarı parlak yün daha kısa ve daha az parlaklıktadır. Elbiselik kumaşlar ve perdeler için kullanılır.
Down Yünler: Ortalama 75-100 mm şitapel uzunluktadır, lif kıvrımlıdır, sert bir dokunuşa sahiptir. Susser veya Soutudown koyunları İngiliz yününün en incelerini verir, bayan çorapları, takımlar, flancller ve cheviat’lar yapılır bu yünden.

Meuntoin Yünler: Scattish Biock face’de yetişen koyunların yünleri gibi uzunluğu ve kalitesi çok değişir. Black face yün; uzun, kalın ve aynı zamanda yüksek bir oranda kemp lifi içerir. Bu yünle, tüvitler ve halılar yapılır. Ünlü Haris tüviti Blackface yününden yapılır.
Cheviot, orta uzunlukta bir yündür. Örme tüvitler, kamgarnlar ve chaviot takımlar yapılır bu yünden. Güçlü parlak bir renktedir ve iyi keçe özelliklerine sahiptir. Welsh yünü ise flanelleri yapmak için kullanılır. İrlanda yünü, ince ipliklerin eğirilmesi için oldukça kalındır, ev tüvitleri, yünler ve halılar için kullanılır.
Shetlonds’da kırpılmayan koyundan taranan yündür. Yumuşak bir dokunuşa sahiptir, yüksek bir oranda saç içerebilir ve omuz atkısı, hırka ve dünyaca bilinen diğer kıyafetler örülür bu yünden.
Asya Yünü

Çin ve diğer Asya bölgelerinde, Türkiye, Sibirya gibi, yün üretimi önemlidir. Bu bölgedeki yün, Avustralya, Güney Afrika ve diğer yün üreten ülkelerin liflerine göre uzun ve kalındır. Diğer bitki lifleri ve pamuk gibi, yün kalitesi de gelişim şartlarına dayanır. Yün yaşayan bir yaratıktan alınır ve sadece koyunun karakterlerinden etkilenmez fakat koyunun yaşadığı çevreden etkilenir.
Yün Üretimi

Yün lifleri; koyunun derisindeki küçük saç veya dollicleden yetişir. Yün lifleri 5-80 saç grubu içinde yetişir ve her cm² başına 15
Tipik bir Hempshire koyunu, yapağısının içerisinde 16-40 milyon arasında life sahiptir. Rombavillet; 29-97 milyon, Avustralya merinosu 120 milyon yün life sahiptir. Bu lifler ortalama olarak 2 ayda 2,5 cm gelişir.

Kırpmak

Koyun normalde her yıl kırpılır. Büyük yerlerde, yapağı güçlü kırpıcılar tarafından bir ücretle kırpılır. Verimli işçilerde koyun 2 ve yarım dakika içerisinde yününden ayrılır. 1. sınıf kırpıcılar; bir günde 200’den fazla koyun kırpar.
Bu yün çeşidi yapağı veya kırpılmış yün diye bilinir. Yün kırpıldıktan hemen sonra yapağı slcirted yapılır. Bu kenarları kirli yün içerir. Sonra bu yapağılar; uzmanlar tarafından uzunluğu, inceliği ve diğer karakterleri bakımından derecelendirilir. Son olarak farklı derecedekiler büyük çuvallara paketlenir ve sonra balyaların içine dikilir. Her bir balya 136 kg veya daha fazla yün içerir.
Slipe Yün: Mazamet

Yün, kesilen hayvan postundan kaldırılır. Postlar, kireçle, sodyum sülfatla işlem görür. Bu işlem yünü çözer, yani zararlı postları atar. Bu yün “Slipe yün” diye adlandırılır. Hayvan derilerinde yünleri çözmek için bakteri hareketleri vardır, bu ürün de “mazamet” ismiyle adlandırılır. Mazamet Fransız şehrinde üretilir. Bu yollarla deriden yünü ayırmak genelde 2. kalitedeki yünleri kırpmak içindir ve yöntem yapağı yünüyle karıştırılıp kullanılır.
Yün Satışları

Amerika’da ve bazı Güney Amerika ülkelerinde yün, direk olarak özel işlemlerle kırpıcılar tarafından minimum bir oranda satılır. Avustralya, Yeni Zelanda ve Güney Afrika’da yapağılar Skirted yapılır ve halka ait açık artırmalarla satılmaya başlanmadan önce dikkatlice sınıflandırılır. Büyük Britanya’daki yün Britanya yün pazarlarına çiftçiler tarafından satılır.

Britanya Yan Sanayisi

Britanya’daki ham yün büyük imalat merkezlerine satılır. Bunlardan en önemlisi, her çeşit yünlü kumaşın yapıldığı West Riding’dir. Ağır ve orta sınıftaki yünler Leeds, Dewsbury, Morley ve Batley fabrikalarından gelir. Halılar; güneybatı İngiltere, İrlanda ve başka yerlerde yapılır. En ince Sowony yünleri İngiltere’nin Batısında yapılır. Tüvitler ve Cheviat’lar Golashiels, Hawick ve diğer kıyı şehirlerinde yapılır. Dünyaca ünlü Crambie maddeleri Aberdeen’den gelir. Witney battaniyeleri; Rochdale flonelleri yapar. Leicester ve Nottingham bölgelerinde, yünlü iplikler örülür.
Kamgarn sanayisi daha az yayılır ve merkezi Yorkshire’dir. Brodford elbiselik eşyaların ve astarların bütün tarzını yapar. huddersfield en ince kalitedeki kamgarn maddeleri için bir üne sahiptir. Wakefield, Keighley ve Halifax; kamgarnları çok değişik türlerde yapar.
Eğirme İşlemi İçin Yün Hazırlığı

Derecelendirme ve Sınıflandırma

Koyunun yetişmesiyle birlikte yün kalitesi de çok fazla değişir ve ayrıca yaşam şartlarına göre de değişir. Kalitesi koyunun karakteristik özelliğine ve yünün yetiştiği koyun vücudunun bölgesine de bağlıdır.
Yünün inceliği, uzunluğu, yumuşaklığı ve rengini belirlemek için uygulanan derecelendirme ve sınıflandırma yöntemi, iplik eğirme yöntemi için gerekli hazırlıklardır.
Numaralar

Yünün ilk derecelenmesi; satış için hazırlanmaya başladığında yapılır. Ham yünün fiyatı; satıcının belirlediği incelik ve uzunluğa dayanır. Kalite; sınırı, bir inceliği ifade eden numaralar tarafından, İngiliz Kamgarn Sanayi sistemi altında tanımlanır.