Yedi Yillik Emegim

[pusucukurt]

Yolda yürüyordum tek başıma yanlızdım kalabalığın içinde. Etrafımdaki insanları görmezden geliyordum. kiminin omzuna çarpıyor kiminin ayağına basıyordum. Söyledikleri laflara aldırış etmeden yoluma devam ediyordum. Birden arkamdan biri elini koydu baktıgımda hiç tanımadıgım bir kişi kardeşinin çok hoşlandıgını tanışmak istediğini söyledi. Neden kardeşinin değilde onun geldiğini sordum. Utandıgını söyledi. Peki benim nasıl biri oldugumu biliyonmu dedim. Hayır dedi. Üstüne anlattım benliğimi. Bana bulaşan herkeze acı verdiğimi etrafa mutsuzluk dağıttığımı, Etrafta dolanan bir yaşayan ölü oldugumu. İyice süzdü beni ve bana bakarak şimdi ölü senmi oluyosun dedi. Bende ölü olanın ruhum oldugun onun göremiyeceğini söylediğimde gözlerimin içine baktı. Seni mutlu eden bu hayatta ne var dedi. Açıkcası düşündüm çok düşündüm ve birşey söyleyemeden gittim. Çünkü beni bu hayatta mutlu eden hiçbirşey yoktu. Ve nasıl dile getireceğimi bilmiyordum. Gözlerim yaşlandı, ara sokaklara daldım. Kimsenin olmadıgı yerlere gidip ağladım. Evet beni mutlu eden hiçbirşey yoktu bu hayatta. Gözyaşlarımı sildim ve yerimden kalktım. Hiçbirşey yokmuş gibi gerçekleri unutup yürümeye devam ettim. Hapishaneme doğru yolculuguma aralıksız devam ettim. Kapılarımı kapadım yanlızlığımı kaleme döküyorum. Bir ömür dökmeye devam edecem. Çünkü ben yanlızlığıma yürüyorum...

pusucukurt ( MUSTAFA KURT )